Hebt u dat nou ook wel eens, een plotselinge sterke behoefte aan iets? Ik wel, en dit weekend had ik een sterke behoefte aan een bril. Ik ben een tevreden lenzendrager, maar ja, soms wil je gewoon wat anders. Dus ik stapte op vrijdagmiddag vol goede moed de plaatselijke brillenboer binnen en kon meteen gemeten worden.
Meetmevrouw: “Doe uw lenzen maar even in dit bakje.”
[Ik doe m’n lenzen uit en zie opeens een stuk minder]
Meetmevrouw (vanuit de verte opeens): “Komt u hier maar zitten.”
[Ik sla op goed geluk af, richting meetmevrouw]
Meetmevrouw: “Dit is een oogdrukmeter…”
Ik: “Ja, die ken ik”
Meetmevrouw: “…daarmee meet ik de oogdruk in uw oog…”
[Ik kijk op en zie dat de meetmevrouw naar haar collega staat te kijken] “Ja, ik heb mijn ogen vaker…”
“…dit doet geen pijn…”
“…laten meten…”
“…maar u kunt wel schrikken, leg uw…”
“Ik weet hoe dit werkt.”
“…kin maar in dit bakje…”
“Mevrouw, ik weet het, ik kom al jaren bij de opticien”
“…nou komt er zo…”
“kom nou maar met dat pufje”
“…een pufje…”
[stoom uit m’n oren]
“…eerst in uw ene oog…”
“IK ZEI: KOM NOU MAAR MET DAT PUFJE”
“sorry hoor, ik wist niet dat u kwaad werd!”