Na het douchen hang ik meestal m’n hoofd voorover, zodat ik een badhanddoek om m’n haar kan wikkelen. Dan hangen er dus allemaal natte slierten voor m’n ogen. Die slierten, daar kan ik naar blijven kijken. In het begin loopt er een straaltje water uit, wat later worden het druppeltjes, en daarna begint de lol: wachten om te kijken of het water tussen de haren zich verzamelt in een druppel of niet. Wat is er sterker, de zwaartekracht of mijn haar? Stiekem ben ik natuurlijk voor mijn haar, maar ik vind het toch ook weer erg sympathiek als zo’n hoopje water zo heel langzaam de overgang naar druppel haalt en richting doucheputje valt.
Groot nadeel: je komt te laat op je werk.