Al teruglezend is dit blog ook een mooie barometer voor de tijdsgeest door de jaren heen. Het bloeide op toen ik net bij Hendrikx van der Spek begon, en er nog geen social was. Ik zag hier ook m’n eerste kennismaking met een iPad, en het was er ook toen ik weer terugkwam van Twitter. Volgens mij allemaal redelijk onschuldige redenen voor redelijk onschuldige mediumwissels.
Vandaag voelt dat toch behoorlijk anders. Met de herverkiezing van Trump, de radicale fratsen van Musk en de steeds grotere invloed van techbros op onze digitale samenleving, merk ik een grote behoefte aan het weer terugpakken van m’n eigen ruimte hier. Zonder al te veel algoritmes, Amerikaanse invloeden, en vooral ook: zonder AI. Gewoon lekker zelf denken en typen.
Want het vliegt en woelt in m’n hoofd, en ik krijg het allemaal niet echt goed te pakken. Niet perse zorgelijke dingen, maar van alles: het plezier dat ik haal uit m’n eigen bedrijf, nieuwe idee-flarden die nog niet in woorden te vangen zijn, maar dat wel willen, nieuw organisatievormen die ik aan het uitproberen ben…Maar ook generatieve AI, en het groeiende besef dat ik daar geloof ik wel een beetje klaar mee ben.
En daarbij komt ook de vraag: wat wil ik nog met social? En vooral Meta? Facebook heb ik al jaren niet meer, ben ik redelijk cold turkey vanaf gestapt en mis ik eigenlijk totaal niet. Whatsapp, da’s een lastige, maar niet onoverkomelijk. Ik zit inmiddels op Signal, en kan met wat goede wil vrij makkelijk m’n Whatsappcontacten meekrijgen denk ik.
Instragram…zou ik zonder kunnen? Ik denk het wel. Het was voor mij vooral een mooi fotopresentatieplatform, maar ik heb er verder nauwelijks sociale interactie. Eigenlijk merk ik dat ik van binnen die knoop al heb doorgehakt: ik heb al m’n foto’s inmiddels weer lekker of Flickr, en dit blog is eigenlijk ook gewoon al een overstap. Tijd voor een actieplan.
