Slow art day @ Museum More

Dankzij m’n nieuwe socialmediaverslaving Instagramhobby ontdekte ik gisteren dat het Slow Art Day was. De gemiddelde museumbezoeker spendeert welgeteld minder dan 30 seconden per kunstwerk; bedoeling van slow art day is dat je minimaal vijf minuten naar een kunstwerk kijkt, en nagaat wat dat met je doet.

 

Hmm, een halve minuut, dat klinkt niet als echt heel lang. Maar als ik bij mezelf naga hoe ik af en toe door een museum struin, dan vraag ik me af of ik die halve minuut wel haal. Vaak wel, dan ga ik echt even voor zitten, ook letterlijk, maar ik kan me ook musea herinneren waar ik zo ongeveer doorheengehold ben, zeker nu ik een museumjaarkaart heb 🙂

 

Maar goed, nog een mooie reden dus om af te reizen naar Museum More in Gorssel. Dit museum herbergt een grote collectie aan modern-realistisch werk, en heeft momenteel de tentoonstelling ‘De serene blik‘, met werk van Floris Verster, Jan Mankes, Dick Ket en Henk Helmantel. Allevier prachtig, maar mijn vijf-minuten-per-schilderij gingen toch vooral naar Jan Mankes. Zijn dromerige, maar precieze manier van schilderen en vaak hele eenvoudige onderwerpen: hoe langer je kijkt, hoe rustiger je wordt.

 

Voor mij zat er nog een extra aspect aan Mankes’ werk: zijn sfeer lijkt heel erg op wat er af en toe per ongeluk uit mijn nieuwe Daguerreotype Achromat lens rolt. Nu ik dit werk heb gezien, wil ik graag verder experimenteren om te kijken of ik een dergelijke sfeer consistent in mijn foto’s kan krijgen. Ben benieuwd!

 

Toch was dit nog niet het hoogtepunt, dat lag voor mij duidelijk bij de schilderijen van Henk Helmantel. Zo kunnen componeren en spelen met licht…dat zou ik heel graag zelf willen kunnen in mijn foto’s!

 

 

 

Wonderlijk, Helmantel wordt vaak vergeleken met de 17de-eeuwse Hollandse meesters, en dat snap ik ook wel. Je kunt Heda, Kalff, Coorte en Claesz er zeker in herkennen. Maar ik vind Helmantel toch echt moderner: z’n composities zijn strakker, tegen het abstracte aan, en er zit een soort minimalisme in zijn werk, iets strengs, wat het bijna fotografisch maakt. Een hang naar perfectionisme, ultieme balans, keer op keer

 

En ja, ik vind dat werkelijk waar prachtig. Helmantel wordt niet altijd gewaardeerd, zoals je kunt zien in onderstaande documentaire. Ik snap niet zo goed waar dat neerkijken op figuratieve kunst over gaat. Dit is geen kunst die stilstaat, er zit een duidelijke ontwikkeling in. Ontzag voor de dingen om ons heen, en een hele persoonlijke manier om dat tot uitdrukking te brengen.

 

Ik heb een dik boek gekocht met zijn werk  wordt m’n komende fotoproject!