Wat leuk, ik kan gewoon tijdreizen in m’n eigen blog! De laatste keer dat ik hier was, was ik nog in loondienst. Bij NS, als requirement engineer. Niet verkeerd, maar om nou te zeggen dat ik daar m’n draai had gevonden: niet bepaald. Mijn associatieve dwarrelaanpak zonder vaste rolbeschrijving liet zich niet echt vangen in kostenplaatsen, requirements engineering systemen en meer van dat soort zaken. Da’s misschien maar goed ook.
Category: Maaike@Work
Daar zit ik, aan het begin van een maand vrij, voordat ik aan een nieuwe baan begin. Huh? Alweer? Yup, ik heb na vijf maanden m’n baan opgezegd. De baan waarvan ik dacht dat het m’n droombaan was, in m’n eigen vakgebied, maatschappelijk relevant, zinvol werk. Dat was helaas niet zo. Waarom,
En toen was m’n website opeens maandenlang gegijzeld door Russische spamterroristen. Met geen mogelijkheid was’ie te benaderen, inloggen stuurde me in een eeuwige loop. Vandaag eindelijk de moed en de tijd bijelkaar geraapt, alles vanaf de grond af aan weer opgebouwd en afgestoft, nieuw template uitgezocht, en meteen maar m’n
Het zat er al een tijdje aan te komen, ik heb er al meer dan een jaar naartoe gewerkt: het losweken van, en uiteindelijk afscheid nemen van m’n oude baan. M’n oude werkomgeving, waarin ik de afgelopen veertien jaar met heel veel plezier heb gewerkt. Waarin ik eigenlijk ook min
Collega P en ik zaten vandaag onze product backlog bij te werken. Dat doen we gezellig aan zijn bureau, kop thee onder handbereik, de backlog voor onze neus op het scherm. Al pratend ontdekken we dat het probleem dat wat proberen op te lossen, nog wat meer onderzoek vraagt. “Ja,
Leuke oefening tijdens een training op het werk: je maakt tweetallen; neemt even de tijd om af te stemmen, en vervolgens stelt een van de twee de ander constant dezelfde vraag: “Wat beweegt je in je werk?” Geen variaties in toonhoogte, geen improvisaties op de tekst, geen reacties op het
We zagen het al een tijdje aankomen: het contract van onze inhuurling, beter bekend als collega J., naderde zijn eind. Collega M., collega C. en ik waren nog volop in ‘state of denial’, maar met het overhandigen van het afscheidskado en het wegkauwen van dat ene stuk vette leverworst dat
Huh? Er kwam hier zojuist, nog geen twee minuten geleden, een collega binnenlopen. Met z’n armen vol met bossen bloemen. Die hij aan ons uitdeelde. Nog voordat we doorhadden wat er gebeurde, was’ie alweer weg. Over verbouwereerd gesproken. Even in m’n arm knijpen hoor.
Collega C. is onlangs moeder geworden en heeft eindelijk besloten om de geneugten van het parttime werken te gaan ontdekken, iets wat collega M. en ik al veel eerder hebben gedaan (dat laatste dan he!) Collega C. moet nog even wennen aan het feit dat haar donderdagmiddag nu opeens een
Echt, inburgeren kost bakken met energie. Je dagelijkse routine wordt serieus onderbroken, je weet niet meer waar je aan toe bent en je oude vertrouwde omgeving ben je in een keer kwijt. Alles ziet er opeens ook zo anders uit: het saaie grijs is opeens vervangen door groen golvende heuvels