Cypher en ik hebben afspraken over onze relatie: we zijn er voor elkaar, maar bemoeien ons verder zo weinig mogelijk met andermans zaken. We hebben ieder een huis, ieder een eigen Digitenne, ieder onze eigen twee computers en ieder een fohn (wat Cypher met een fohn moet, is mij nog niet helemaal duidelijk, want zijn haar is meestal gemillimeterd).
Dat gaat al een paar jaar best prima, maar de laatste tijd begint ons regime toch wat scheuren te vertonen. Zo heb ik onlangs een hele week bij Cypher gelogeerd. En de week daarvoor zat hij ook al bij mij. Hij mag zelfs m’n keuken in, maar dat is omdat hij beter kookt dan ik.
Ik vermoed dat ik vandaag een keerpunt heb bereikt. Ik heb een hemmetje gekocht voor Cypher. Dat was nodig, want Cypher gaat op zakenreis, en dan moet je zelfs als ubernerd toch een beetje aardig voor de dag komen. “Ja maar ik ben de techneut” verdedigde Cypher nog. Leuk geprobeerd, maar ook techneuten kunnen zich best een beetje fatsoenlijk kleden.
Dus ging ik op pad naar de herenhemmetjeswinkel. Daar binnen vroeg ik me af of ik echt wel in de herenhemmetjeswinkel was aangeland, want ik zag geen enkele heer op zoek naar een hemmetje. Wel veel dames die waarschijnlijk ook een heer hadden die op zakenreis ging.
Wel vreemd hoor, want het zoeken naar een herenhemmetje is verbluffend simpel, een verademing vergeleken bij een zoektocht naar dameshemmetjes. Waar die laatste altijd voldoen aan het laatste modebeeld, en dus altijd te kort, te krap, te lang, te licht, te wijd, te strak, te groot, te gestreept of te gekleurd zijn, zijn herenhemmetjes tijdloos en klassiek. En bovendien voorradig in alle kleuren die je je kan bedenken, met bijpassende truien en broeken er vlak naast. Heerlijk overzichtelijk.
Vijftien minuten later liep ik de herenhemmetjeswinkel weer uit, met een prachtig hemmetje, een trui, een polo en twee t-shirts. Wat dit voor mijn relatie betekent, weet ik nog niet. Maar het was wel leuk. O jee.