Cypher en ik waren zaterdag op de HCC-dagen. Ik koester al lang de stille wens om voor nerd te kunnen doorgaan, en de HCC-dagen zag ik toch een beetje als examen. Helaas, ik ben falikant gezakt. Alhoewel…
Test 1: het vullen van de tasjes. Na drie uur rondstruinen had Cypher z’n tasje aardig vol. Ik niet.
Als je daar als vrouw naast een man loopt, is de kans op gratis software, folders en antistressballetjes nul: je bent dan toch het vriendinnetje van de nerd, en die zijn niet interessant. Ik werd gewoon structureel genegeerd.
Test 2: het bekijken van de kraampjes. Tsja. Ik koop geloof ik toch liever dingen die al in elkaar zijn gezet. Wonderlijk, al die bakken met piefjes, flupjes, tonkjes en blapjes. Het schijnt dat je er een robot mee kunt bouwen. Of een X-box. Da’s dan wel weer handig, als je toch een leuk kerstkado wil geven. Maar mij kon het niet zo boeien.
Test 3: het maken van nerdie-opmerkingen waar je andere wannabe-nerds volledig mee uit het veld slaat. Tegen deze test zag ik erg op. Na twee-en-een-half uur had ik nog niets gezegd in gezelschap. Laat staan iets zinnigs. Met nog een half uur te gaan, zag ik het steeds somberder in. Ik weet namelijk helemaal niets van Unix. Iets minder van Linux (da’s toch met een pinguin?). En artificiele intelligentie vind ik alleen in m’n pannen. Als ik ze een week niet afwas.
Maar toen wees Cypher mij op een lichtpuntje…een tentje met flightsimmers. Nepvliegers die zo serieus zijn dat ze een hele cockpit nabouwen in hun slaapkamer. Hobbyisten die zich zo goed aan de regels houden dat ze waarschijnlijk een echt vliegtuig ook nog wel aan de grond krijgen. In een stuk. Een wat oudere man was bezig om z’n Boeing 737 naar Schiphol te sturen, en wijzigde net van baan, nauwkeurig gadegeslagen door zo’n vijftien eveneens wat oudere mannen.
Hier moest het gaan gebeuren! In een flits van een seconde bedacht ik m’n plan. Ik wurmde mij door de menigte naar voren. Vanaf dat moment ging alles in slow motion…de simmer tikte een cijfertje in…ik duwde een man opzij en bekeek de gevlogen route…aargh, een mede-wannabe stelde een nerdie-vraag over flaps…maar nee, vals alarm, de oudere mannen gaven geen kik. Ik sloot m’n ogen, haalde diep adem en opende mijn mond…
“Volgt u als simmer nou ook de gepubliceerde routes?”
De simmer draait zich langzaam om.
“Nou…eh…normaalgesproken wel, dan klaart de verkeersleiding ons…maar dat heb ik nu niet gedaan. Zou wel moeten hoor, in het echt”.
De oudere mannen om mij heen mompelden goedkeurend. Maar was het genoeg? Voor de zekerheid besloot ik nog een poging te wagen.
“Maar ja, op deze manier bespaart u wel 20 minuten taxitijd”, zei ik, terwijl ik nerdie gniffelde. De simmer gniffelde nerdie mee, terwijl enkele oudere mannen elkaar niet-begrijpend aankeken.
Yes, homerun, doelpunt, zwartwit geblokte vlag, warphole en door naar the next level!
U begrijpt dat ik op dat moment het liefst met mijn shirt over m’n hoofd door de Jaarbeurs wilde rennen.