…of nee, Willie Wonka eigenlijk. Met ADHD. Die zat vanmiddag tegenover me in de trein. Stelt u zich voor: een tiepje a la Jan Lenferink, nou ja, qua pak dan, met het hoofd van Gordon Ramsay, alleen dan nog warreliger haar. Een redelijk gezonde volwassen man dus, zou je zeggen.
Ware het niet dat’ ie driftig zat te tetrissen op z’n gifgroene gameboy. Met z’n niftige vingertjes, kleine gebaartjes, zenuwachtige fronsjes en vreemde glimlachjes leek’ ie echt net een blonde versie van Willie. Of een eekhoorn op speed, dat kan ook nog.
Gameboy in rugzak.
En weer terug.
Even glimlachje.
Telefoon aan.
Kopje schuin.
Snel even bellen.
Telefoon uit.
Koptelefoontje in.
Gameboy weer uit rugzak.
Fronsje.
Even snel naar buiten kijken.
En weer terug.
Koptelefoontje uit.
En dat alles in twee seconden hoor. U doet er langer over om dit te lezen, eerlijk waar. Zou ik soms weer eens in een live performance act terechtgekomen zijn? Zo ja, wil de artiest zich dan even melden?