Gisterenavond, 18:09: m’n bus rijdt eindelijk Schiphol Plaza op. Ik sprint als een idioot de bus uit, sjees over het plein, scheld op de Japanners die altijd vriendelijk lachend de draaideur naar de stationshal klem zetten, scheur de trap af en spring nog net op tijd in de trein van 18:10.
Naar Amsterdam.
Terwijl ik dus de trein van 18:10 moet hebben naar Utrecht die net begint weg te rijden op het spoor naast me. Fijn, zo’n nieuwe dienstregeling.
Nog nahijgend van mijn zinloze sprint ga ik op zoek naar de conducteur, want ik vind dat je in zo’n geval wel eerlijk moet zijn. Conducteur is uitermate vriendelijk en meelevend en laat me zonder kaartje doorrijden naar Amsterdam. Daar aangekomen heb ik nog een paar minuten om een aanvullend enkeltje naar huis te kopen; het is maar een klein bedragje, en ik ben nou eenmaal geen zwartrijder.
Wat ik wel ben: hongerig. Dus haal ik een Sultana uit een automaat. Nadat ik op de wisselgeldknop heb gedrukt, blijft het wel erg lang rinkelen in dat bakje daar beneden. Ik tel de muntjes na, en wat blijkt: ik heb 1 euro 50 teruggekregen, terwijl ik maar 1 euro in de automaat heb geschoven. Bijna precies het bedrag dat ik zojuist heb betaald voor mijn aanvullend enkeltje naar huis. Daar word ik dan weer heel vrolijk van.