Opmerkelijk: in Belgie groeit de roep om de groene pen en de positieve schouderklop. Vlaamse docenten hanteren hun rode pen zo drastisch dat ze kinderen de stuipen op het lijf jagen. Dat dit geen onzin is, bewijzen de cijfers: “Van nu tot juni verbruiken de Vlaamse leerkrachten meer dan 300 000 rode stiften en pennen.”
Oef. 300 000 rode stiften en pennen die de toch al zo tere kinderziel de grond inboren; als je al geen faalangst hebt, dan krijg je het wel. Of niet? Is de rode pen niet juist een middel om kinderen voor te bereiden op de maatschappij van tegenwoordig? Een manier om om te leren gaan met kritiek van anderen? Om te leren dat het leven niet louter uit complimentjes bestaat?
Als je een kind alleen maar vertelt wat het goed doet, hoe kan het dan ooit leren van z’n fouten?