In tegenstelling tot wat de commentaren bij mijn laatste bericht deden vermoeden, ben ik niet opgepakt door de politie. Ik was slechts op vakantie in Groot Brittannie. Enkele hoogtepunten wil ik u niet onthouden.
Onze B&B in Oxford werd gerund door Antonia, een pittige dame uit Hong Kong met een ietwat onorthodoxe, doch zeer efficiente kijk op de belangrijke dingen in het leven. De eerste ochtend stonden wij op onze afgesproken ontbijt-tijd in de eetkamer. Alle tafeltjes waren echter al bezet, dus klopte ik op de deur om Antonia te vragen of er misschien nog een andere ruimte was waar we terecht konden.
Antonia stoof de eetkamer in, keek eens goed rond en liep daarna resoluut op een eenzaam ontbijtende Japanner af. Voordat de man goed en wel besefte wat er gebeurde, greep Antonia zijn bord met Engels ontbijt, zijn bestek en zijn sinaasappelsap, zette het op de tafel van een eveneens eenzaam ontbijtende Duitser, en vroeg en-passant de Japanner of hij “would mind sitting somewhere else”. De verbouwereerde Japanner zag dat hij weinig keus had en vertrok dus maar naar de andere tafel. Antonia’s conclusie: “now you can sit”.
Enigzins gegeneerd verontschuldigden we ons voor deze scene en gingen aan het tafeltje zitten. Zo’n tien minuten later verscheen Antonia weer, met twee grote borden Engels ontbijt: tomaten, spek, aardappel, worst, gebakken ei. Leuk als je er van houdt, maar niet wat wij hadden besteld toen we aankwamen. Zo’n ontbijt is namelijk niet alleen je ontbijt; het blijft je de rest van de dag achtervolgen bij alles wat je doet. Je gaat zitten: hup, daar komt je gebakken ei weer boven. Je rent voor de trein: hup, daar brandt het spek een perforatie in je maagwand.
In m’n allervriendelijkste Engels zei ik dus dat we een ‘continental’ ontbijt hadden besteld. Antonia keek ons niet begrijpend aan: “are you vegetarian?” Toen ik dit ontkende, bekeek ze ons met een blik die boekdelen sprak: niet-vegetariers kunnen best een Engels ontbijt wegwerken. Ze schoof gedecideerd onze theekopjes opzij en zette de borden voor onze neus. Protesteren durfden we toen niet echt meer…