Dat valt nog lang niet mee, in je eentje zingen. Vanmorgen heb ik een klein stukje solo gezongen bij een koor in Utrecht, een Benedictus uit een mis die ik al jaren zing. Thuis met de CD mee gaat het prima, maar als ik in het echt moet inzetten, met alle aandacht op mij gericht, nou, dan word ik het liefst door de zijdeur afgevoerd, zo zenuwachtig word ik dan.
Maar goed, ik deed m’n best, het bibberde een beetje, maar echt slecht ging het niet. Eigenlijk ging het, achteraf gezien dan, best goed. En dan is daar opeens de laatste noot. En dat is altijd het moment dat ik denk: “Shit, ik ben van m’n zenuwen af!” Tsja, dan is het wel jammer dat er geen herhaling in het stuk zit.