PAT (pissing apart together) is voor mannen een normale activiteit; U hoeft maar een openbaar herentoilet binnen te lopen, en daar staan ze, gebroederlijk naast elkaar, niemand die aanstoot neemt aan de straalstroom van zijn buurman of de geluiden die daarbij worden geproduceerd.
Hoe anders is dit voor ons vrouwen. Ik bevond mij vanavond in de volgende situatie:
Bijeenkomst is afgelopen, iedereen maakt zich op om te vertrekken en drie aanwezige vrouwen, waaronder ikzelf, begeven ons naar de damestoiletten. Er zijn toevallig ook drie toiletten, naast elkaar, en het valt me meteen op dat de muren ertussen eigenlijk geen muren zijn, maar bordkartonnen schotjes, die noch de vloer, noch het plafond raken. Dit soort toiletten komt veel voor in lagere scholen, volkstuincomplexen en culturele instellingen.
Mijn mede-toiletgangers hebben het blijkbaar ook gemerkt, want zodra we onze plaats hebben ingenomen in de hokjes, begint een verwoed gerommel met wc-papier: we leggen alledrie een laagje papier in het toilet, zodat enig contactgeluid wordt vermeden. Omdat deze methode nooit helemaal waterdicht is, doen we vervolgens alledrie verwoede pogingen om ons zo veel mogelijk in te houden en toch onze blaas te legen. En om maar zo snel mogelijk van het hele gedoe af te zijn, vermoed ik zelfs dat mijn buurblazen niet eens compleet worden uitgeknepen.
U kunt zich voorstellen dat het bevrijdende effect van het toiletbezoek op deze manier natuurlijk helemaal verloren gaat. Daarom wil ik alle dames oproepen om een voorbeeld te nemen aan de heren, en het urineren niet langer als een individuele aangelegenheid te zien. Hiermee brengt u de opluchting terug, heeft u geen last van onnodige gene, en voorkomt u ook nog eens een blaasontsteking.