Het is vier mei, en wat doe je dan als je een stemmig avondje uit wil? Juist, je gaat naar een uitvoering van het Requiem van Mozart. Ik heb niet zo heel veel met deze componist, vooral omdat zijn sopraanpartijen op het eerste oog bedriegelijk eenvoudig lijken, en ik me er als enthousiaste amateur constant mijn tanden op stukbijt, maar het Requiem vind ik erg mooi. Waarom kwam ik vanavond dan toch met gerafelde zenuwuiteinden thuis?
Was het de hoornist die zijn zenuwen niet in bedwang kon houden? Het belachelijk hoge tempo, waardoor het Lacrymosa- een stuk wat je doorgaans dwars door je ziel voelt gaan- klonk als Andre Rieu op tournee met James Last? Was het mijn buurman, die besloot de rits van zijn ritselende-met-te-veel-klittenband-beklede-skijack eens aan een nader onderzoek te onderwerpen?
Nee, dat was het allemaal niet; als ik rust wil, dan zet ik thuis wel een CD-tje op. En als je zelf in een koor zit, weet je dat je van anderen (ook) geen perfectie mag verwachten. Irritant buurpubliek kan ik op een gegeven moment ook wel wegfilteren.
Het waren drie alten op de achterste rij. Net als u ging ik er van uit dat koren doorgaans niet aan showballet doen, maar na de drie alten een tijdje gevolgd te hebben, kon ik maar tot een conclusie komen: dit koor had de Frogettes ingeschakeld om de voorstelling net dat beetje extra cachet te verlenen.
Bij het Kyrie zetten de dames iedere snelle noot (en dat zijn er nogal wat) kracht bij door een ferme stoot van het hoofd; een heipaal was er niets bij. Ook de vergelijking met een naaimachine ging hier niet helemaal mank. Bij de langzame delen, waaronder het Lacrymosa waar ik het zojuist al over had, besloten de dames tot een gezellig inhaken-en-meedeinen-pasje, afgewisseld door een jazz-achtig stapje-naar-links, alledrie keurig synchroon, maar helaas net iets uit de maat. Bij de harde delen, zoals het Confutatis, werden serieuze voorbereidingen getroffen voor een stagedive: eerst flink naar achteren leunen, om daarna met zoveel mogelijk kracht en emotie het hoofd vooruit te werpen, gevolgd door heftige schokken van het bovenlichaam.
Na vijf minuten kijken heb ik m’n ogen maar dichtgedaan, maar ik had medelijden met de zangers die achter dit dynamische drietal stonden…