Vooral als ze je naar zonnig Bordeaux sturen, je daar volproppen met driegangen-lunches en -diners, en je ook nog meeslepen naar een wijnproeverij. Je zou er bijna alcohol voor gaan drinken.
Enige nadeel is het mini-mini-mini-vliegtuigje op die route en cabinepersoneel dat alleen Frans spreekt. Ik verstond vrij weinig, maar het woord ‘turbulence’ kwam zo vaak voorbij dat ik dat inmiddels wel had begrepen. Yep.
Op de terugweg zat ik nog eens naast de nooduitgang. Dan is een goede voorbereiding natuurlijk noodzakelijk, want als er iets zou gebeuren, hing het lot van dat vliegtuig wel mooi af van mijn accuraat en tijdig handelen. Lekker ontspannen was er dus niet meer bij.
Ik snapte er helemaal niets van de veiligheidskaart. Was het tijdens een noodlanding op het water verboden om op je koffer te gaan staan? Was de veiligste houding in een noodgeval de slaapstand? En moesten de mannen niet worden gered?
Terwijl het wel heel belangrijk was dat ik mijn rol goed zou vervullen, want in geval van een landing op zee (of in mijn geval, de Garonne) was mijn deurtje de enige uitweg naar veiligheid. Nou ja, naar buiten in ieder geval. Maar of je daar veiliger was…niet als je voor het aantrekken van je zwemvest de instructies op het kaartje probeerde te volgen.
Na anderhalf uur puzzelen of ik het deurtje nou naar binnen moest trekken of naar buiten moest duwen, en wanneer dan precies (wacht ik op de stewardess? maar wat als die zojuist door een raampje naar buiten is gezogen?), landden we gelukkig zonder al te veel kleerscheuren.
Note to self: volgende keer gewoon met de trein, of je nou op Schiphol werkt of niet. En geen Aircrash Investigation meer kijken.