Het zat er al een tijdje aan te komen, ik heb er al meer dan een jaar naartoe gewerkt: het losweken van, en uiteindelijk afscheid nemen van m’n oude baan. M’n oude werkomgeving, waarin ik de afgelopen veertien jaar met heel veel plezier heb gewerkt. Waarin ik eigenlijk ook min of meer ben opgegroeid, en waar ik me enorm thuis voelde.
Maar tegelijkertijd aanliep tegen van alles en nog wat, vooral mezelf. Ik wilde meer, anders, vrijer, vrolijker. Los van het groefje waarin ik terecht was gekomen. Echt de ICT in. En hee, dat is me zomaar gelukt! In oktober begin ik met een nieuwe baan, op een IT-afdeling, in een heel ander domein. Van de luchtvaart naar de bank.
Allemaal superleuk, en man, wat heb ik er een zin in. Op een ding na. Ik ga de liefste collega’s in de wereld vaarwel zeggen. Wat hebben we een hoop meegemaakt met elkaar. Geweldige momenten, en hele, hele diepe dalen met veel verdriet. Veertien jaar met z’n allen in twee kamers, zelfs hier op m’n weblog zie je ze nog terug: collega M, collega C, collega J…en al die andere paradijsvogels.
Ik ken mezelf, ik ben heel slecht met afscheid. Ik weet inmiddels uit ervaring hoe rouw voelt. En het zou me niet verbazen als ik daar nu weer in terecht kom. Wat ga ik jullie missen. Ik weet dat het over gaat, maar wat ga ik jullie missen.
