Mensen kijken altijd een beetje raar op als ik ze vertel dat ik en van dancemuziek en van klassiek hou. Klassiekliefhebbers vinden altijd dat dance geen muziek is, en dancefanaten vinden het raar dat zo’n ‘klassiek’ meisje ook Tiesto in de kast heeft staan, en het lekkerste werkt met ID&T op de radio.
Toch vind ik dat het verschil tussen klassiek en dance echt niet zo groot is. Eigenlijk heel klein zelfs. Niet bestaand misschien? Tiesto maakt gebruik van klassiek (zo heeft hij bijvoorbeeld het Adagio van Barber in z’n muziek gestopt), en Sensation 2003 is voor de klassiekkenners onder ons ook wel bekend als het Lacrymosa uit het Requiem van Mozart.
Dit soort crossovers is natuurlijk niet nieuw. Ergens in de jaren ’90 haalden producers de woede van de erven Orff op hun nek, toen ze diens O Fortuna voorzagen van een housesausje. Erg verwonderlijk vind ik dit niet, want als je goed kijkt dan is de overeenkomst tussen (romantisch symfonisch) klassieke muziek en dance best groot: beide appeleren aan een bepaald gevoel van overgave, ergens opgaan in, een soort massahysterie, en doen dat graag met een vette baslijn en zo veel mogelijk herrie in de slagwerksectie š
[Ook de tekenfilmindustrie jat al jaren van de klassieken. De Smurfen, bijvoorbeeld, zitten vol met muziek uit de Schilderijententoonstelling van Rimsky Korsakoff. De vluchtscenes uit Tom en Jerry worden extra spannend met de zevende symfonie van Dvorak. Ook weer niet raar, als je bedenkt dat veel klassieke muziek uit de romantische periode een groot verhalend gehalte had.]