Na exact 21 jaar, 6 maanden en 15 dagen ben ik gestopt met zingen in koren. Eigenlijk met zingen in z’n helemaal. En dat voelt erg uit, want het is de langste relatie die ik ooit heb gehad.
En waarom? Tsja, da’s vaag. Ik weet wel wat harde redenen hoor: als sopraan zit ik meer uit m’n neus te eten dan dat ik repeteer (vanwege die mannen). Maar daar had ik dus al een vrouwenkoor voor gevonden. Met de kerk heb ik het wel zo’n beetje gehad. Maar dan had ik ook bij een ander koor kunnen gaan zingen. Ik vind Mozart een zwaar overschat snotjong. Maar dan had ik zelf een modern koor kunnen oprichten.
Nee, het is wat anders. Zo’n maand of vier geleden overviel me opeens de vraag:”Waarom zing ik eigenlijk?” En ik wist het antwoord niet. Alsof je al jaren met dezelfde man op de bank zit en er opeens achterkomt dat je al jaren met dezelfde man op de bank zit, zeg maar.
Dus ja, dan zit er niet veel anders op dan het uit te maken he.