In de auto met Cyphersnow even verder gekletst over dancemuziek. Volgens mij draait dance om het ‘hysterisch moment’: dat extatische punt in de muziek waar het publiek massaal uit z’n dak gaat. Mijn mooiste moment zit in Salva Mea van Faithless, vlak voordat de echte beat begint.
Zo’n moment moet worden voorbereid; hoe beter de DJ, hoe mooier dat moment. Een net-beginnende DJ gaat gewoon recht van A naar B, maar bij bijvoorbeeld Faithless of Tiesto is de weg naar het moment heel complex, met allerlei variaties in filters en volume. Daardoor klinkt hun (vaak eenvoudige) melodie toch steeds boeiend, en op het laatst zelfs extatisch.
Nu ligt een vergelijking met sex hier natuurlijk voor de hand (in de trant van: “Wij dames weten al lang dat omwegen veel leuker zijn dan meteen van A naar B”), maar hee, ik vind klassieke muziek leuker, en haal daarom mijn vergelijkingsmateriaal liever bij Ravel, die met zijn Bolero een hysterisch moment van 13 minuten en 28 seconden schreef. In plaats van filters gebruikte hij instrumentgroepen, die dezelfde melodie (of eigenlijk twee) steeds sterker herhalen.
Waar precies het hysterische moment in de Bolero zit, kan ik niet goed bepalen, er zijn er eigenljik twee: eentje waar de strijkersgroep als geheel mee gaat doen, na ongeveer vijf minuten solistenwerk, en eentje op het eind, waarin de pauk na honderden maten rust eindelijk wat herrie mag gaan maken.
Alleen het eind van die Bolero heb ik nooit zo goed begrepen; gelukkig hebben ze bij dancemuziek de fade-out.