Hoezeer ik af en toe ook klaag over de politieke aspiraties van Bono, z’n stemproblemen, het gemak van de commerciele weg, na vanavond staat een ding voor mij als een paal boven water: het concert van 15 juli is het beste U2-concert dat ik ooit heb gezien.
De show was eigenlijk opgedeeld in drie periodes: vroeger (I will follow, Sunday bloody sunday, Electric Co.), HTDAAB (Vertigo, City of Blinding lights), en -mijn eigen favoriet- Zoo TV (Zoo station, the Fly). De avond had veel weg van een een ‘Best of’ show, waardoor zusje C. er nu min of meer van overtuigd is dat we het afscheid van U2 hebben meegemaakt.
Wat mij vooral trof, was de afwezigheid van ironie en al te opzichtige zelfingenomenheid (voor zover dat mogelijk is bij iemand als Bono 🙂 Er werd gewoon goede muziek gemaakt, iedereen had plezier en Bono was uitzonderlijk goed bij stem. Zou’ie eindelijk les hebben genomen? Wat ook opviel was dat maatschappelijk betrokken hits, zoals Sunday bloody sunday, Pride en Bullet in the blue sky werden gekoppeld aan maatschappelijke problemen van vandaag, waardoor ze weer een nieuwe lading kregen. Duidelijk geen geval van een band die maar weer eens wat oude hits uit de la trekt om het publiek te vermaken.
Het is makkelijk om cynisch te zijn over U2. Maar het was deze avond nog veel makkelijker om gewoon plezier te hebben 🙂