Ik was gisteren bij een concert van U2, en jee, het was he-le-maal geweldig! Ze hadden de Arena verruild voor Ahoy, en er een soort circus-achtige act van gemaakt, met heel veel gekleurde lampen en een superspectaculair optreden. Ik was er met m’n zus en m’n moeder; we stonden redelijk vooraan. En wat nou het meest super-ge-wel-dig was: we mochten in het hart! Da’s het voorste gedeelte, ongeveer op het podium. Er stonden twee kleine tribunetjes waar een man of dertig in kon. Het was allemaal wel wat wankel, maar dat maakte niet veel uit, want we hadden allemaal een veiligheidstuigje om.
Tijdens het concert zat Bono zo ongeveer bij ons op schoot, zo dicht bij was’ie. En hij was erg vriendelijk ook, poseerde zelfs nog even speciaal voor m’n neus, zodat ik wat foto’s kon nemen. Helemaal niet arrogant of zo, heel gewoon gebleven. Man, ik had het echt enorm naar m’n zin, er was helemaal niets mis met z’n stem, hij zong echt goed! Wat me eigenlijk wel verbaasde, want op z’n laatste CD klonk het echt nergens naar. Ik bedoel, hij kon al niet zingen in z’n hoogtijdagen, en je hoorde hem gewoon achteruit gaan.
Eenmaal weer thuis wilde ik graag m’n foto’s laten zien, maar die waren afgedrukt op witte broodjes. En die had m’n vader net allemaal opgegeten. Weg herinneringen. Damn!
U begrijpt het vast al, ik heb weer eens liggen dromen.