Vanmorgen om 9 uur belt m’n zus, of ik die kaarten nou nog eens ga halen. Ik weet toch zeker wel dat U2 altijd snel uitverkocht is? Ik beloof haar dat ik ga zodra ik m’n plastic tas met survivalspulletjes heb gevonden. Ik kan toch moeilijk zonder thermos en kussentje in de kou gaan zitten?
Afijn, om kwart over negen heb ik eindelijk m’n spullen bij elkaar, doet de lift het niet, hij stopt alleen op de oneven etages, en ik woon op de tweede. Dat wordt dus trappenlopen. En ik ben al zo brak, want ik heb flink zitten voorfeesten. Dan helpt het natuurlijk niet dat er twee mannen met brancard het trappenhuis blokkeren. “Ja sorry mevrouw, wij zijn van het forensisch team, wij komen hier om een lijk op te halen dat al maanden in de badkamer van appartement 4 ligt”.
Huh???
#*&%^@*#$% MAG IK ALSJEBLIEFT VOOR EEN KEERTJE EEN NORMALE DROOM?
Nagoed, het is bijna zes uur, dan kan ik maar beter meteen opstaan, gaar ben ik toch al. Survivaltasje staat gelukkig bij de voordeur. Netjes in de rij gaan staan bij het GWK, beredruk maar gezellig, met een paar verdwaalde TMF-mutsjes, kopje koffie, krentenbolletje, ladidadida.
Komt er om kwart over acht opeens een heel vaag figuur aangelopen: rood haar, zwarte kleren, rode tas. Loopt onverstoord naar voren, gaat pontificaal voor de deur staan en begint z’n boek te lezen. “Sorry,” vragen wij wachtenden, “kom je voor kaartjes?”. Geen antwoord. “Hello, do you want to change money?” We staan per slot van rekening bij het GWK, dus je weet het niet. Geen antwoord. Ja, dat moet je dus niet doen. Niet bij U2-fans met heel veel zin en weinig kaarten in het vooruitzicht. Hij werd zo, dingflofbips, de rij uitgemept.
Om half negen hoor ik opeens: “Jij bent toch Maaike?” Ehmja, en wie ben jij, meisje met leuk blond haar en gekleurde sjaal? “Ik ben Alice, van Sidney! Jij hebt met m’n broertje op de lagere school gezeten, en ik herken jou, ook al staan we hier allebei in een vreemde plaats en heb ik je al 25 jaar niet meer gezien!” Leuk zeg!
Om negen uur hoor ik dat ik nummer 24 ben; da’s bijna hoera. Om 10 uur beginnen de GWK-dames alle kaarten achter elkaar uit te printen; da’s een hele grote stap in de richting van hoera. Om half 12 hou ik zes veldkaarten in mijn hand. Hoera!