Flashback

Vroeger, toen Plan nog gewoon Foster Parents Plan was, besloten wij als vierde klas om gezamenlijk een kindje te adopteren. Sarintang heette ze, en iedere maand keken we uit naar de brief van dat Arme Schepsel aan de andere kant van de wereld. En o, wat voelden we ons trots: door ons kon Sarintang een nieuw schoolschrift kopen, een potlood voor haar broertje, een voetbal voor haar neefje (later leerden we dat Sarintang de boel behoorlijk had belazerd, maar dat doet voor het verhaal even niet terzake).

Aangezien de klassen in mijn tijd nog erg vol zaten en de FPP-bijdrage hoofdelijk werd omgeslagen, kostte Sarintang mij een gulden vijftig per maand. Best een bedrag voor een negenjarige, maar ja, we hielpen wel de wereld te verbeteren. Iedere laatste vrijdag van de maand haalde ik dus trouw het geld uit mijn spaarpot en leverde het in bij de meester.

Op zo’n bewuste vrijdag was ik, na de tussen-de-middag-pauze, op weg terug naar school, toen ik mij met een schok realiseerde dat ik geen geld had meegenomen voor Sarintang. Paniek. Grote paniek. Beelden van een uitgemergelde Sarintang die door mijn nalatigheid werd teruggestuurd naar de Grote Armoede waarvan mijn klasgenoten en ik haar juist hadden verlost. Nooit meer nieuwe potloden. Nooit meer nieuwe schriften. Door mijn schuld.

Ik was al bijna bij school, te laat om nog terug naar huis te lopen en het geld te halen. Maar m’n klasgenoten kon ik zo ook niet onder ogen komen. M’n hersenen draaiden overuren, watnu-watnu-watnu. Opeens wist ik het: ik moest naar de bank. Daar had ik, samen met mijn moeder, vorige maand een rekening geopend met een inleg van tien gulden, dus daar lag het geld voor het oprapen. Bovendien was de bank om de hoek, dus dat lukte nog wel voor half twee.

Maar toen ik bij de bank in de rij voor het loket stond, daagde een nieuw probleem. Als ik een gulden vijftig opnam, dan zou de bankbediende me natuurlijk faliekant uitlachen. Terwijl ik toch graag voor volwassen bankklant wilde worden aangezien, ik had immers al een aardig kapitaal opgebouwd. Wat moest ik doen in zo’n situatie…Sarintang versus m’n eigen imago…maar natuurlijk! De oplossing! Als ik meer geld opnam dan de benodigde een gulden vijftig redde ik zowel Sarintang als m’n eigen gezicht.

Stralend vertelde ik m’n moeder later die middag over de problemen en mijn slimme oplossing. Nooit begrepen waarom ze zo moest lachen toen ik vertelde dat ik twee gulden had opgenomen.