Maar nee, ik trof er geen reclame voor bier, socialistische partijen of het laatste model mp3-speler. Wel een weblog met wat persberichten en vage schrijfsels, opgezet door mensen uit de communicatiewereld, die ons willen aansporen om vooral ook de positieve dingen in het leven te zien. Beetje vreemd: ik kan geen hoofdlogger bespeuren. Nog vreemder: je kan zelf gewoon registeren, inloggen en meedoen. Het schijnt zelfs de bedoeling te zijn. En dat zonder enige uitleg, structuur of sturing.
Dat is natuurlijk niet het principe achter webloggen; het lijkt eerder op het opzetten van een ongemodificeerd forum. En de eerste gevolgen van deze communicatievorm worden al zichtbaar als je in de reacties gaat kijken: daar bekt men elkaar al lekker positief af.
Daarbij vraag ik me af in hoeverre het idee van ‘alleen goed nieuws’ werkt. Er zijn er best wat goed-nieuwssites (voorbeelden hier), maar dit soort sites heeft blijkbaar minder kans van slagen. Ook goed-nieuwskranten zijn geen onverdeeld succes. En de goed-nieuwsvertragingsberichten van de NS vind ikzelf mateloos irritant, omdat daarmee het nare feit zelf, de vertraging, wordt ontdaan van al z’n narigheid, en ik dus eigenlijk niet word erkend in mijn overtuiging dat vertraging naar is.
Eigenlijk wil ik niet uitsluitend goed nieuws of slecht nieuws, ik wil weten wat er aan de hand is. Of om met Terry Pratchett te spreken (uit The Truth, over journalistiek, de opkomst van de drukpers en de magie van het gedrukte woord):
There are, it has been said, two types of people in the world. There are those who, when presented with a glass that is exactly half full, say: this glass is half full. And then there are those who say: this glass is half empty.
The world *belongs*, however, to those who can look at the glass and say: What’s up with this glass? Excuse me? Excuse *me*? This is my glass? I don’t *think* so. My glass was full! *And* it was a bigger glass!